Sonra yeni bir yalnızlık türer şakaklarımdan.
Şakaklarım ki vücudumun en sızlayan yeridir.
Ne biliyim ak düşer
Hüsnütalil yapar,
Kendince bir şiire malzeme olur.
Gider en olmaz durakta iner otobüsten.
Sigaraya gelen zam gibidir
Söver sayar, devletler indirir kurar
Yine de içer.
İçerken “Bella Ciao” çınlar kulaklarımda.
Aklıma gelir zihnimin en ücra köşesinde bıraktığın bir öpücük
Ve şaşırır sağ kolumu kaldırım.
Sahi devrim benim neyime?
Bütün dillerde, bütün dinlerde ve bütün siyasi görüşlerde muhalif olurum bir yerlerde kafasına bombalar düşen çocukların öldürülme sebeplerine.
Piraye’ye methiyeler düzerken
Onu aldatan Nazım gibidir aklım.
Yırtar atarım aşk şiirleri kaplı ucu yanık mektupları.
Sonrası belli;
Aşkla arama Berlin Duvarı…
İkinci Dünya Savaşı benim neyime.
Sonra Kemal seslenir hazırlıksız yakalanırım:
“Öğretmenim Nietzsche ağlıyor tuvalete gidebilir miyiz?”
– Ercan Sungur
🌷🌷🌷👏🏻👏🏻👏🏻
Denize karşı oturmuş sorgularken hayatı, yüzüme vuran ılık rüzgarla beraber kül tablomdan almıştım parmaklarımın arasına sigaramı. Hoş, telefondan gelen sesle geri koymam bir oldu yerine elimdekini. Bi arkadaştan geldi bu yazı girdim okudum. İyi ki okudum. Çok hoş geldi yüreğime. Ne güzel yazılmış çizilmiş. Hasret kalmıştık böyle güzel yazılar görmeye