Yalnızlığı hissediyorum derin kalabalıklarımda
Her yanımdan kahkahalar fışkırıyor.
İçimde akan yaşları engellemek zor.
Arada dışarı taşıyorum kör karanlıklarımda
Yumuşak ama yassı yastığım karşılıyor
Vatanından ayrılan dertlerimi.
Peşinden hasret yağıyor derinlere.
Yalnızlığım geçit vermiyor.
Kimseler bu yalnızlığı sona erdirmeğe
Yetecek kadar ben değil.
Odam acı konuşmaların kürsüsü.
Gelecek olanla konuşan ben değilim.
Doğrusu kalemi tutan da ben değilim.
Geceye konuşanım ben
Acılarını mutlulukla silen benim yine.
Kelimelerim engel bana.
Ses tellerim düşman mutluluğa.
“ Mutlu olmak istiyorum,” demek
Zamanda gözyaşı aramak kadar zor.
Yalnızlığı bırakamıyorum ortaya.
Kalabalık olmak neden bu kadar zor?