Sen

Ellerin bir kışın beyaz örtüsü

Senle yeşerecek yürek var bende

Toprağın dilinde bahar türküsü:

“Muhtaç olduğum su senin elinde

Limanı yitik bir bahar olurum

Sevda burgacına daldığım zaman

Varılacak yazı sende bulurum

Güneşine gebe kaldığım zaman

İflah olmayacak haylazdır ruhum

Vurunca çiçekler açtıransın sen

Her zerreme değin çiçek olurum

Toprak Ana gibi beni ellesen

Fabrika bacaları gibi gözlerin

İçimde kapkara camlar döşeli

İçime dumanlar salan sözlerin

Kimlere yaz günü kime neşeli?

Nazende bir kıştım yaza küskündüm

Bulduğumda seni donuk hülyada

Kaç mevsim geçse de hep sana döndüm

Dört mevsim dönerken koca Dünya’da

Azimle yüzüme çarpan aynalar

Çizgi çizgi seni çalıp duruyor

Bir solgun şehirdin gri binalar

Çocukluğum seni sorup duruyor.

Zamanın yoldaşı değil mi ümit?

Sen bunu geçmeyen kış sanıyorsun

İlkyazın çehrene değdiği vakit

Ankara kalmıyor sen kalmıyorsun.