Ölü Biriktiriyor Yer

Ölü Biriktiriyor Yer

Ağır ağır derinden

Çürütüyor, tüm vazgeçilmezleri.

Karılıyor ihtiyar göğsünde,  gözyaşları.

Ondan bu ellerinin çamuru.

Ondan , bu bilge duruşu.

Merhamet taşıyor  nefesi,

 Meleklerin kucağında.

Emziriyor küçük cesetleri göğsünde,

Ondan toprağın ana oluşu.

Dönüşüyor nazlı bir başağa kalp atışları,

Dönüşüyor,  rüzgarla dans eden sevgiliye.

Günebakanlar açıyor, gülüşünden,

Çocukların, güneşi özleyen.

Bu İnsan, yamasıdır toprağın.

Çatlakları dolduran.

Ondan yeniden yeniden doğuşu.

Ölü biriktiriyor yer.

Tüm rüyaları dönüyor çiçeklere,

Öyle göz alıcı, öyle imkansız açıyor,

Her bahar yeniden kuru dallardan can.

Dökülen aşk ile,

Kokuyor buram buram goncalar.

Sevgililer filizleniyor, giderken kalpte unutulan.

 Söylenemeyen aşklar baş veriyor cesurca,

yağmurda.

Ölü biriktiriyor yer.

Eriyor göğün mavisi gözler.

Hafızasında getirdiği her bir renk,

Meyveye duruyor tekrar.

…

Kavuşuyor imkansız eller.

İnsan  ödüyor aldığını.

Toprak sabırla,

Herkese yatak, herkese uyku.

Rüzgar örtüyor, ninnilerle üstümüzü,

Bir dinginlik sızıyor göz çukurlarına,

Bir dinginlik, altına toprağın

Siliniyor kadim yazıları meleklerin.

Birer birer çürüyor günahlar

Durmaksızın…

Yer ölü biriktiriyor.