Göğün yedi kat tepesinden düştüm
Kırıldı bileklerimdeki ince eklemler
İltihaplı bir romatizma yayıldı vücuduma
Köklendi, kaldı
Kalktım
İkinci ölümü beklerken bile
Nabzımın uçlarında sürünerek
İki kere ikiyi bilemedim hiç
Dilimde yapışkan bir mutlak değer
Neresinden bağırsam
Eksiye çıkıyor
Kendimi veremiyorum
Zihnim hep benden ayrı
Aramızda kilometreler
Kendimi bulamıyorum
Zihnim bulanık
İkinci ölümü beklerken bile
Sesime yaşamdan harfler karışıyor
Bir bakıyorum, Fas’tayım
Kendime bir oda bulmuşum
Binlerce anıtın gizlendiği
Antik bir şehirde
El değmemiş bir ütopya düşlüyorum
“No Volvere” çalıyor benim için
İkinci ölümü beklerken bile
Kulağım sevdiğim melodileri arıyor
Kibirli bir tınıyla buharlaşıyorum
Burası Andromeda değil
Göğün yedi kat tepesinden
No volvere