Not: Görsel yazar tarafından sağlanmıştır.
Şehrin karanlığında, karmaşasında koştururken başlayan yağmur gibidir hayat. Neler olup biteceğini beklerken, ummadıkların başına gelirken bir bakmışsın sırılsıklam olmuşsun ve yorgun düşmüşsün, dizlerinin üzerine…Hayat ne tuhaf ki yeri gelir güneş olup ışık saçarsın, yeri gelir sağanak olur yağarsın; insanlara, hayata, dünyaya.
Mevsimlerin geçişinin habercisidir yağmur. Bir iş çıkışında, sokakta yürürken, otobüs beklerken, kuşlar göğü terk etmişken başlayan yağmurda ıslanmaktır hayat, yılların yorgunluğudur belki de. Yorgun insanlar, monotonlaşan hayatlar, zamanla kopan ilişkiler ve sadece nefes alıp veren bireyler olarak yağmuru bile hissetmeyenler. Hissetmeyi unutmaya yüz tutmuş gökyüzünden bile karanlık, yağmurdan daha soğuk bakışlar. Ama hep bir umut gökyüzüne bakmayı, yağmurun yüzünü, bedenini ıslatmasını sevenler de bir köşede hep vardır.
Yürürken bir cadde de kulağında kulaklık ile çalarken bir yağmur şarkısı sende ıslanırsın usul usul. Yağmurun dansını izlersin bir köşede. Toprağa karışan kokuyu seviyorsan şayet içine içine çekersin. Kararan gökyüzüyle seviyorsan yağmuru ya huzura ulaşırsın ya da sen de kararırsın gökyüzü gibi. Ya koşarsın ıslanmamak için ya da yürürsün tadını çıkara çıkara. Yürüyen, koşan, düşünen veya bir çatı altına saklanmış insanları izlersin. Nasıl bir hayatları olduklarını yağmur gibi hayatın onları nasıl yorduğunu düşünürsün. Sahi yağmur yorar mı insanı? İnsanı şehirler yorar, yaşanılan acılar yorar, geride bırakılan hatıralar yorar. İnsanı insan yorar. Yağmur gelip geçicidir. Hayat gibi…
Sevgi paylaştıkça çoğalır, yardım ettikçe pekişir. Yürürken yolda, yağmurlu bir havada şemsiye açmalı insan birine, belki sevdiğine belki de hiç tanımadığı birine. Ya da onunla beraber ıslanmalı o yağmurda. İşte o anda yağmur dışını üşütse de içini ısıtır o insanın. Yalnızlık hissettiği, gök gürüldeyip şimşekler çakan hayatında güneş doğar birden bire iyi insanlar hala var dersin…
Cemal Süreya’nın dediği gibi “Umulmadık bir gün olabilir bugün. Bir çay söyle yağmurların kokusunda.”
– Melike Coşkun