Genellikle kırlarda, bahar aylarında toprakta filizlenen ve sonbahara kadar yaşayacak olan bir çiçeğim. Bana papatya, menekşe, gül, sardalye ne söylersen söyleyebilirsin. Hepsinden az biraz varım. Zaten çok da farkımız yok birbirimizden.
Aslında keyifli, neşeli bir halim var ama biraz da hüzünlü… Mutlu olmanın son anını yaşar gibi gülümsüyorum hayata. Rengârenk, kendine has ve başka hiç birinde olmayan o güzel kokumla ben buradayım diye seslenirim. Kokla, dokun, doya doya bak. Belki bir daha göremeyeceksin beni. Yolun tekrar bu taraflara düşebilir ama ben olmayabilirim. Yağmurlar kesilecek, geceleri karanlıkta üşüyeceğim. Toprağım yavaş yavaş kuruyacak. Artık benim masumluğuma, güzelliğime ihtiyacı kalmayacak çünkü onunda herkesten ve her şeyden çok kendisini koruması gerekir. Peki, ben ne mi olacağım? … Ben hiçbir şey olacağım… Sanki hiç buraya ait olmamış gibi… Hiçbir arı, böcek üstüme konmamış gibi. Güzel bir yanım olmamış veya hiç yaşamamış gibi. Kısacası benden öncekiler gibi olacağım, benden sonrakilerin benim gibi olacağı gibi… Hiçbir şey… Yavaş yavaş, sessiz sessiz solacağım. Kimseye bir şey belli etmeden. Önce yapraklarım solar, sonra bedenim buruşur. Kokumu kaybederim mesela. Bir dal parçasından farkım kalmaz. Sonra az önce küçümsediğim dal parçasından daha zayıf, daha aciz duruma düşeceğim. Artık bedenim taşıyamayacak beni. Her gün daha da ağırlaşacağım.
Eğer şanslıysam narin, güzel bir hayvanın ağzında son bulur hayatım ya da, toprağımı besleyen yağmur ecelim olur. Öyle bir yağar ki aylardır tutunduğum toprağa, yakınımdaki dostlarıma vedalaşma fırsatı bile vermez. Alır beni, koparır bedenimden. Görmediğim diyarlara, dokunamadığım taşlara götürür. Bana öyle bir ölüm verir ki sanki ölüm değil de hayalimdeki hediyeyi vermiş olur. Peki ya bu kadar şanslı değilsem ne olacak? Belki gecenin karanlığında gökte kayan yıldızlar gibi ansızın yere düşeceğim. Belki de gecenin en soğuğunda aylardır besleyen, koruyan, yetiştiren toprağıma dokunamadan rüzgâr beni alıp uzaklara götürecek. Bedenim bir çukurda ya da bir ağacın gölgesinde kuruyup gidecek.
Artık hiçbir şey hissetmeyeceğim. Güzel güzel kokmayacağım. Nerde olduğumun, nasıl olduğumun hiçbir önemi kalmayacak. Sadece tek bir şey olacağım… Hiçbir şey…
– Serkan ÇELİK