Düşüncelerim ağırlaşıyor
Kaygılar bırakmıyor peşimi
Yastık arıyor başım
Soluma dönüp sünnete muhalif oluyorum
Kalbim yatakla paralel
Giderek yabancılaşıyorum kendime
Anneme muhalif oluyorum
Bu, aynı suda yıkanmaya çalışmak gibi
Malayani bir eyleme dönüşüyor
Çünkü annem elimi tuttuğunda tümvarlığını
Avucumun içine sığdırmayı başarıyor
Avuçlarımdan damarlarıma doğru yayılan haşyet
Canımı ölümle yaşam arasında sıkıştırıyor
Alışıyorum
Nihilist bir huzurla doluyor içim
Hüznü kambur edip sırtında taşıyorum
Rüyasız bir dünyanın mutlaklık ve katılığına razı olup
Subjektif algının sınırlarını zorlayarak zamanı sabitliyorum
Ve tüm dünyaya muhalif oluyorum
Sahte mutluluktan
“Desinler” ve “derlerden” kaçıyorum
Spesifik bir yalnızlıkla başbaşa kalıyorum
Hiçlikten ibaret olan herkesten uzaklaşıyorum
Kan çeker diyerek bölüyorum kendimi ikiye
İki yarımdan iki tam elde ediyorum
Şaşırıp bakıyorum aynaya
Hangisi gerçek ben idrak edemiyorum
İkilik kargaşası yaşıyorum
Bilinmezlik galip geliyor
ve ben kaybediyorum
– Vildan ALMAL