Konuşmak isteyip konuşacak kimsesi olmayanların sığınağıdır yazı… Evet, ben de buradayım, beni de görün diyebilmemin en kolay yolu. Bugünlere geldim. Buradayım ama yalnızım. Yalnızlık ne demek bilir misiniz? Yalnızlık kendini olmayan şeylere inandırmaktır. Görüldüğünü hissederken aslında hiç fark edilmemektir. Yalnızlık, tek başına yemek yemektir. Kendi kendine konuşmaktır. Kalbinin sürekli sıkışmasıdır. Yalnızlık, 18 yaşında kaybettiğin babanın yeşil gözlerinde 8 yıldır kendine yer bulmaktır. O gün olan olmuştur çünkü. Yaşadığın o şeyi kimse anlamaz. Büyürsün. Her şeyini kendin halledersin annene eş, kardeşlerine omuz olup kendine sığınacak yer bulamazsın. Herkes devam eder sen kalırsın. Doğruları öğreten gitmiştir, öğrettiği doğruları yaşarken sıkışıp kalmışsındır ve kimse görmez seni. İnsanoğlu kolay olanı sever çünkü. Gözlere bakmaz kimse. Bakarlar belki ama maddede ararlar her şeyi. Asıl gizli olan mana, asılı kalır öylece havada… Biri gelecek ve sürekli kanayan bu yarana ortak olacak dersin, beklersin, umut etmeye çalışırsın. Direnirsin. Gelmez. Yazarsın. Unutmak için. Birileriyle olsun paylaşabilmek için. Ait olmamak. Hiç bir yere… Hata mıdır yaşanan bilinmez. Bir kitap cümlesinde ararsın yolunu, yolar çıkmaz sokak olur. Kitap cümleleri bile yetmez kalbindeki bu sancıyı dindirmeye. Herkesin payı var bu günlere gelememende. Bu günlere gelemezsin çünkü farklısındır. Farklı olanı, farklı hissedeni görmeyi herkes tercih etmez çünkü. Yaralara merhem olmak zordur. Beklersin yarana merhem olacak olanı. Yine umut bitti. Yazıyorsun belki derman olur diye. Kapılar hiç çalmadı. Telefon hep sustu. Sessizce ben buradayım demeye çalıştın olmadı. Ait olmaya çalıştın buraya, ama değilsin. Göz önünde yaşanan onca şeyi gizli kapılar arkasında hayal edersin, bir sen bilirsin. Bir mucize olmayacak bilirsin. İnanma. Yalnızlığın en derin köşesine düştün yine. Konuşuyorsun kimse duymuyor. Yazıyorsun belki duyarlar diye. Buradayım ben de. Göremez misiniz? Sadece bir omuza ihtiyacım var. Çok mu?
Mavi
– Kübra SEYHAN