Tezatlık kraliyetine esir düşmüş üç beş insanız. Çırpınsak da nafile. Meçhul olan bir olay var esasen: Bu bataktan kurtulma hali. Ama denenmeye değer. Kurtulabilir mi insan? Neden olmasın ki! ? Elimizdeki dilek balonuna bel bağlamış üç beş insan kaldık belki? “Hadi yandı, çabuk, dilek tutt..: üç ki birr…Bırak!!’’ Sonra? Ateş sönene kadar uçurduk mu hayalleri? İnancımızı neye bağladık sahi?
İnsansın derdi annem. Bunu bir kitapta da görmüştüm: “Ben insanım.’’ Ne demekti ‘insanım’? Anlayacaktık tabi bunu sonraları. İnsanım; yaptığım her yaptığım hata bundan ve insanım her vicdansal yanılsama da bundan. Oyunun içindeyiz sanki. Öyle absürt bir oyun ki bu. Aklıma bir hikâye geliyor absürtlükten bahsedince: Yunan mitolojisinin en önemli karakterinden biri olan Sisifos bu hikâyenin başkahramanı. Şöyle ki Tanrılar tarafından bir kayayı ölene kadar Olimpos Dağı’nın tepesine kadar çıkarmak cezasına çarptırılmıştır. Sisifos tam tepeye ulaştığında elindeki kaya aşağıya yuvarlanmaktadır. Dolayısıyla her şeye yeniden başlayıp kayayı tekrar yukarı çıkartması gerekir. Tanrılar tarafından lanetlenen bilge Sisifos sonucunu bile bile taşır durur kayayı. Absürtlük de burada açığa çıkıyor : “ boşuna olduğunu bile bile direnen insan.’’
Böyle bir oyunun içindeyiz biz de. Bu lanet; her mevsimi kış olarak yaşayanların kabanı olmuş, çıkmıyor üzerinden. İnsanız dedik ya işte bu hikâyenin kıssasından hisse almalıyız. Ya kimimiz bu saçmacılığa direnen insan olarak kalacağız ya da sonunu bile bile aynısını tekrar yapmam diyenlerden … Seçim bize bırakılmış. İnsanız, evrende aklını en iyi kullanan varlıklarız. Ama bence hayatın anlamı bu saçmalığa direnince çıkıyor.
Velhasıl kimliğimizi ölene kadar sorgulattığımız ruhani dünyamız, bedenimize sığmayan içselliğimiz var. Bir durak var ki uğramayı hep unuttuğumuz: KENDİMİZ. Dilek balonu saçmacılığına kapıldığım o gece, daha dilek tutamadan uçup giden; olmadı bu deyip dilek tuttuğum ama bu sefer de ateşin yanmamasından dolayı yere yapışan balonu hatırlıyorum. Öyle ki “olmuyorsa zorlama” dedi evren bana. Ben de söz dinliyorum.
– Ahsen Tuğçe Saçtı