Durdum ve baktım arkama. Sanki bir adım daha atsam uçurumun kenarından düşecekmişim gibi. Ama yürümeye devam ediyorum yine de. Ve düşüyorum. Rüyaymış her şey, yine gecenin bir yarısı ve göz kapaklarımda uykuya hasret kalmışlığın sızısı. Yapıştı üzerime bu his, alışkanlık oldu gecelerin üstüme üstüme gelmesi. Biliyorum; gece sevdi beni, ben de onu seviyorum. Çünkü yalnızız ikimiz de. Gündüzler çabuk geçer, saatleri saymayız, akar gider lakin gece öyle mi? Bir gün sabahlamaya kalksanız balkonda hiç şafak sökmeyecek sanırsınız, hiç güneş doğmayacak gibi. Derdi var gecenin ama dinleyen kimsesi yok. Sokak lambaları aydınlatmaya yetmez ya da gece çöp karıştıran kediler teselli edemez onu. Her karanlığın bir aydınlığı vardır diyenler neden hiç karanlığa gitmek istemezler? Karanlıkta yürümeden, düşmeden, o aydınlığa kavuşmayı hak etmeden ne diye beklerler? Şafak vakti uyuyanlar için değil geceden bekleyenler için güzeldir oysa…
Ne bekleyenim var ne de beklediğim bir şey. Sanırım gece de biliyor bunu ve bu yüzden bırakmıyor beni. Çünkü o da öyle, buluşmalar, eğlenceler, mutluluklar her şey gündüz yaşanırken ona sadece hüzün kalıyor. O hüzün ki gece başını yastığa koyduğunda göz yaşlarıyla uykuyu bekleyenlerin hüznü. Kiminin ev taksitleri, kiminin sevda derdi, kimi de benim gibi arafta kalmışlığın belirsizliğinden geceye sığınıyor. Ve o gece ki tüm bu hüznü içinde biriktirirken nasıl aydınlık olsun? Tüm bu dert onu karanlığa itiyor, farkında değil misin? Cenazelerde siyah giyilir ya, işte her hüzün gecenin cenazesi aslında! Çünkü her gözyaşı geceye dökülürken hüzünlerden boğulur gece, boğulur da nefes alamaz. Her şafak ölür bir daha ki karanlığa dek…
Günün doğuşunu izlemek güzel. Güneş en tepedeyken denizin mavisine bakmak, yağmurdan sonra çıkan gök kuşağını seyretmek ve batarken güneş gökyüzünün turuncu rengine bakmak güzel. Lakin asıl mühim olan gecenin bir vaktinde çıkıp nefes almak, yıldızlardan kendine bir resim çizmek, aya bakmak ve geceyi selamlamak. Çünkü geceyi seversek eğer içimizdeki karanlık aydınlığa dönüşür o zaman…
Furkan TERZİ