sert sevgilerin sesleriyle
süregelen,
silsileli çatışmalı saatlerden sebep
kanımdaki çiviler sökülüyor.
bir başına kalanların bakışı,
dünyaya hep serttir.
kan çanağı gözlerle beklerler;
kumardan dönmesi gereken kocaları,
ve nice gözü yaşlı anaları.
aile dedikleri şey,
bir sığınağın adıydı bize öğretilen;
oysa biz,
duvarları dövülmüş evlerde büyüdük.
sevgiyi sessizlik sanan,
şefkati korkuyla karıştıran çocuklardık.
şimdi,
her “ev” kelimesi içimde yankı yapıyor;
bir çiviyi sökerken
bir anıyı kanatıyor.