“Kanatlarım var iki yanımda beni var eden, adım atıyorum doğru rüzgarı yakalayarak yüksekliğini ifade edemediğim ve hatta türlerini dahi bilmediğim yeşillerin arasına…”
KISIM-I
- MERHABA!
Ben Almoyden, baykuşum ve uçuyorum !
Yüksek bir noktada var oldum, en azından hatırladığım kısım bu. Sizlerin tarifiyle deniz seviyesinden bir o kadar uzak ve yüksekteyim, bulutlara süzülüyorum…
Çok uzun yıllar şekillendirdi evimi, esen her rüzgarın bir izi var ağaçlarda, kayalarda ve toprakta. Buharlaşan her damlanın geri dönüşü bir görkem. Durmaksızın devam eden yağmur, evime ve bana daha yumuşak dokunan kar taneleri ve bazen sadece içime kanat açmamı sağlayan sis…
Geleceğe değil an’ı yaşamayı öğreniyorum ya da bu gerçeklikle doğdum, iki ihtimal de olası! Lüks planlarım yok, çıkarlarım var yaşamaya dair. Bu benimle avım arasında geçen küçük ve kısır bir ritüel, çünkü basitim…
KISIM-II
- FIRTINALI BİR GÜN!
Saymadığım bir günün sabahında yeniden uyanıyorum yolculuğa, zaman zaman şiddetli bir uğultu ve çatırtı sesleriyle. Fırtına ve yağmur! Komşu evlerin bir kısmı toprağa, bir kısmı sürüklenerek kayalıkların arasına uçuşmuş. Herkes miskinliğiyle etrafı izliyor bugün, yağmur damlaları altında romantik bir gezi mi ? Belki sonra…
Biraz daha hafifliyor rüzgarın gücü, puslu hava da biraz dağılmış sanki, orman bütün netliğiyle kanatlarımın altında. Bulutlar seyreliyor, sarının tonları birbiriyle yarışıyor buldukları ilk yüzeye sarılmak için. Ağaçlara varan hüzmeler dalların ucundaki minik küreden dağılıyor bütün ışıltısıyla, kayalara varan hüzmeler sertliği biraz olsun yumuşatıyor. Sürekli sert gözükmek zorunda değilsin kaya, ben sen hissettiğin sürece üfleyeceğim bulutlara.
Toprağa varan hüzmeler orman halkının büyük coşkusuyla karşılık buluyor, bu sıcaklık sonunda ince bir tül gibi gökyüzüne buharlaşıyor, toprağın güneşe armağanı…
- SİSLİ BİR GÜN!
Günlerin yorgunluğu kanatlarımda ağırlaşıyor, bir sabaha daha uyandım. Gözlerim çok iyi görse de görülecek şeyler kendini gösteremiyor. Sis’i çok sevmem, havada asılı minik kürelerin kasveti her yeri ağ gibi sarar ve duygulara hükmeder, bugün neşe yok, aktivite yok, enerji yok! Bu öğretici diktatörün hakimiyetinde, kanatlarımı içe doğru kıvırıyorum, kafamı da içime doğru döndürüyorum. Sıradan geçen günlerimin hepsinde bir an daha yaşayabilmek arzusundayım, bunu içgüdü olarak kestirip atmayacağım. Çünkü ben baykuşum.
“Değmeli mi bir güne daha uyanmaya ? Değmeli mi sonunun belli olduğu hikayeye bu kadar sıkı sıkıya sarılmaya?” bugün bu kasvetli havada kulaklarımı çevreden gelecek en ufak bir tıkırtıya hazır şekilde bunun düşüneceğim. Dedim, bu diktatör melankoliyi seviyor, bana da sevdiriyor!
Hüzmelerin yeniden kanatlarıma değeceğini bilmek mi beni hayatta tutuyor, parçası olduğum doğanın düzenine yüklediğim basit bir anlam beni bu kadar motive edebiliyorsa, duygularımı sabote edebilir miyim diye soruyorum bazen kendime ama belki de bütünüyle “ben” oluşturuyorum bu duyguları, hepsi davranışlarımın birer motifi. Bilemiyorum, yaşıyorum bazen anlamsızlığa süzülerek. Günün sonunda sıkıca sarılmış bir şekilde uyanıyorum. Keyif, bu sürecin çatışması ve bu çatışmayı her gün görmeye devam edebilmek sanırım.
- GÜNEŞLİ BİR GÜN!
Düşüncelerimde ki ve ormanda ki sisler dağılıyor, parlak çok parlak her şey. Bütün gücünü gösteriyor güneş. Beni anlam arayışında kaybeden sis arkasına bakmadan kaçışıyor…
Sesler arttı, komşu evlerde telaş, sevinç ve mutluluk ötüşüyor. Tabandan tavana yükselen dalların ve yaprakların hışırtı sesleri, evet biraz kilolular ve bastıkları yerde iz bırakıyorlar geyikler, kurtlar, ayılar…
Kim bilir onlar neler düşünüyordur kendine ve yaşama dair. Mutlaka her şeyden şikayet edip günün sonunda yeniden uyanmak için kaldıkları bir evleri vardır, benim gibi.
İçime döndürdüğüm kanatlarımı açma vaktim geldi, kaçıramam bu havayı. Biraz hareketlenme ve ayaktayım, kapıya çıkıp yeşil denize atlama vakti.
Süzülüyorum ormanın üstünde, altımda soğuğun ısıran teması, üstümde güneşin kanadımı okşayan sıcaklığı. Maviliklere dalıyorum tam karşıma, yaşamaya değer bir gün daha!