Gecenin en soğuk ve ıssız anında, yanımızda olup gözlerimizin içine bakmaya cesaret edebilecek herhangi birine itiraf edebileceğimiz düşüncelerimiz vardır. Mesela gecenin böyle anları bana hiç yaşamadığım hayatlarımı düşündürür. Yapmadığım veya yapamadığım seçimlerin ve yavaş yavaş unutmaya başladığım gölgelerin bu kederli soğuğunda, evet gecenin bu kısmının havası kederdir, titreyen parmaklarımın arasındaki sigarayla yalnızım. Bu balkonda değilim, bu evde değilim bu sokakta değilim bu caddenin kıyısından geçtim bu şehre uzaktan baktım arkadaşıma sarıldım bu ülkeye veda ettim ve her nasıl olduysa bu dünyada yaşamaya devam ettim.
“Geçen bir taksi çevirdim. Takside sigara içemedim. Takside sigara içip içememenin tamamen şoförüne bağlı olduğunu hiç fark ettin mi?”
“Fark etmedim.” Dedim.
“En son ne zaman bindim onu anımsayamadım.”
Bana uzun uzun baktı.
“Yani sigarayı bırakmadan önce olmalı ki sigara içmek isteyeyim. İşte onu hatırlayamıyorum.”
Şaşırdı, bir an için oturduğumuz merdivenlerde bedeniyle benden uzaklaştı.
“Sen sigarayı mı bıraktın?”
Başımla onayladım. Yanımızdan geçen insanları rahat hissettirebilmek için ona yaklaştım. Merdivenlerden çıkanlara gülümsedim. Önce takım elbiseli bir adam geçti, yüzündeki gülüşünü fark ettim. Hemen sonra bir kadın göründü karşı sokaktan. Yaya geçidinde beklemeye koyuldu.
“Ben tuvaletinde sigara içemediğim yere ev demem.”
“Tuvalette sigara mı içiyorsun sen?”
Alışık olmadığıma şaşırdığını hissettim. Cevap vermedi.
“Bende içtin mi hiç?”
“Yani sevdiğim insanların evinde içiyorum.”
Bir araba yavaşladı, kadın çantasını sıkıca kavradı ve hızlıca karşıya geçmeye koyuldu. Kısa bir süre dünyadaki en güzel sesleri duyduk. TIK TIK TIK. Sonra giderek yaklaşan bir TIK TIK TIK. Kadına gülümsedim. Gülümsediğimi bile fark etmeden TIK TIK uzaklaştı.
“Kalk.” Dedim.
“Bir taksi çevirelim.”
Bana gülümsedi.
“Sigara içebileceğimiz bir taksi çevirelim Meryem.”
Çok güzel